Het blijft nog even wennen

Geachte lezers,

Tja, u heeft nog niet veel eerder een bericht van mij gelezen. Normaliter schrijft een van de andere katers iets voor dit blog. Maar ach, ik moest toch eigenlijk wel even iets kwijt.
Kijk, als oudere heer van stand, vind ik, de weledelgestelde heer Felix, dat ik inmiddels wel wat rust heb verdiend. Ik heb, toen ik reeds één jaar oud was, al de taak op mij genomen om het fraaie Frodo kind op te voeden. Vervolgens hebben wij ook nog enige tijd wat ander klein kattenspul hier in huis gehad. Helaas is het daar niet altijd even goed mee afgelopen. Trieste zaak. En dan was vooral het mensvolk heel verdrietig. Ach, ik ook wel hoor! 't Is natuurlijk ook heel naar! Een katje had een auto ongeluk gehad, een andere kwam zomaar op een dag niet meer thuis. Tja, het is een harde wereld daar buiten. Niet iedere kat kan dat aan! Maar het mensvolk wilde iedere keer weer meer... Tja, katten zijn natuurlijk ook erg leuk!
Maar kijk, er komt een dag dat je als heer op leeftijd denkt, lief mensvolk, ik ben te oud voor die fratsen. Maar na al die jaren, begrijpt ons mensvolk ons nog altijd niet helemaal. Dus, we moesten er weer aan geloven, Frodo en ik. Er zijn twee nieuwe katers in ons verblijf en ik heb inmiddels wel begrepen dat ze zeker niet op korte termijn weg zullen gaan.

Kijk, dat kleine spul kan er natuurlijk ook niets aan doen. Die moeten ook ergens een fijn huis hebben. Dat ons mensvolk nou net ons huis heeft uitgekozen, tja..... Maar goed, ik heb het inmiddels aardig geaccepteerd, en eerlijk gezegd zijn ze af en toe wel lief. Vooral als ze moe zijn, en lekker rustig. Kijk, dan mogen ze best lekker bij mij komen liggen. Overigens, denkt heer Frodo hier nog altijd niet zo over. Hij blijft wat afstandig.
Maar als het kleine spul de kriebels heeft, nou, dan snap ik Fraaie Frodo wel, eerlijk gezegd. Dan is het met de rust gedaan. Dus, onlangs lagen heer Frodo en ondergetekende heerlijk op de krabpaal wat te zoezelen toen... u begrijpt het al... het zo ineens weer over was met de rust.
Maar toch, ik kan het niet over mijn weledelgestelde hart verkrijgen om hen dan ruw weg te sturen. Heer Frodo heeft daar overigens geen enkel probleem mee. Er komt een diep donkerbruin gegrom van diep uit zijn lijf, zijn staart wordt twee maal zo groot en voor je het weet, zijn die twee kleine doerakken hem gesmeerd. Maar soms, roep ik heer Frodo even tot de orde. Hij vergeet dat hij zelf ook wel eens klein is geweest. En ach, daar kan ik ook nog wel een heel boek over schrijven.
Maar dat, beste lezers, zal ik op een later tijdstip eens met u delen.

Voor nu, een hartelijke groet van uw weledelgestelde heer Felix.