Heel triest bericht

Mijn kat

Mijn kat.

Zwart wit,

fluwelen pootjes.

Passend, zittend,

in 't gelid.

Kopje schuin,

gespitste oortjes,

begroetend mij,

in kattenwoordjes,

wippend 't puntje

van zijn staart.

Dan springend

in een kloeke vaart,

op keukenkast.

Of springt van tafel op balkon.

En wat mij steeds opnieuw verrast:

Is zijn onfeilbaar schatten.

En nimmer zich verkijken,

op zijn sprong.

Vanavond kregen wij een triest telefoontje. Het was Gerrit van de dierenambulance. Hij stond bij de garage aan de overkant. Daar lag een zwart met witte kat. De chip gaf aan dat het Moppie was. Lieve Moppie, we zullen je zeker missen. Veel te jong, nog geen twee jaar oud.... één auto maakt het verschil. Maar ik ben blij dat wij je kunnen begraven, hier in de tuin. Dat we ons niet hoeven af te vragen, waar jij zou zijn.