Gelukkig nieuwjaar

Ja mensen, het is weer zover. Wij katten vinden dit eigenlijk in het geheel niet prettig. Zo aan het eind van het jaar vindt de mens dat hij moet vieren dat het jaar ten einde is. Op zich geen probleem, ze vieren maar raak. Echter de rare gewoontes die daarbij horen zijn niet voor de poes! Vele mensen (onze lieve baas en vrouwtje vormen hier een prettige uitzondering op) vinden het namelijk leuk om vuurwerk af te steken. Vuurwerk, wie bedenkt zoiets? Het lijkt wel een complete oorlog. Jazeker, mensen, uw weledel gestelde heer Felix weet zeer zeker wat oorlog is. Zoals het u wellicht bekend is, heeft een kat wel 9 levens, en ik, Felix ben bezig aan leven nummer 8. In één van mijn vorige levens was ik een prachtige kat, leefde in Rotterdam maar helaas was dit in de ellendige oorlogstijd. Ik weet dus wat schuilkelders zijn en bij harde klappen ben ik nog altijd geneigd de kelder in te kruipen.
Dit jaar hebben de baasjes het kattenluik met Duck tape dichtgemaakt. Alsof wij vrijwillig naar buiten zullen gaan met dit geweld. Pfffff, we denken er niet over!

Nee wij hebben de ellendige verhalen al weer gehoord, sommige mensen schijnen het zelfs leuk te vinden om rotjes aan kattenstaarten te binden en nog veel ergere dingen. Zoals u hier kunt lezen, maar wees gewaarschuwd, dit artikel bevat zeer schokkende feiten!!! 
Dierenbeulen blazen kat op.
Ja mensen, de beschaving van uw ras is soms ver te zoeken.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat het dit jaar (tot nu toe) nog niet zo erg is als voorgaande jaren. Tja, het kan er ook mee te maken hebben dat ik de knallen niet zo goed meer hoor. Voor een heer van mijn leeftijd is het niet gek dat zijn gehoor het iets laat afweten. In dit geval helemaal niet zo erg dus. Maar ook heer Frodo en de kwajongens, Moppie en Musty, schijnen er nog niet veel last van te hebben. Wij liggen allen nog heel relax op ons favoriete plekje. Voor mijzelf, heer Frodo en Moppie is dat op het bed van de baasjes en Musty kruipt liever in een leeg doosje. Kortom, nog weinig actie hier in Silvolde. Maar het uur der waarheid moet nog komen natuurlijk.

Ach het is maar één nacht, dus laten we hopen dat het snel voorbij is. Wij katers wensen u allen een veilige jaarwisseling en veel geluk in 2014!

Hondentraining



Dag dames en heren, vandaag weer eens een berichtje van uw altijd vrolijke Moppie. Kijk, de weledel gestelde heer Felix is merendeels aan het woord op dit blog, maar dat maakt mij niet minder belangrijk. Sterker nog, waar zouden we zijn zonder ikke, de kleine maar oh zo stoere Moppie. Vandaag had ik weer een buitengewoon belangrijke missie te volbrengen. Top secret hoor! Musty, heer Frodo en de weledel gestelde heer Felix, wisten van niets. Mijn missie was, de honden trainen. Kijk de heer Frodo is daar eigenlijk ook heel goed in, dat moet ik toegeven, maar die was even buitenshuis dus ietwat onbereikbaar voor de baasjes. Maar ik zat zoals gewoonlijk lekker op bed en toen ik het baasje hoorde, kwam ik lekker naar de gang om te zeuren om aandacht. Dat was voor het baasje het teken dat ik mijn geheime missie maar eens moest uitvoeren. Hij nam mij mee naar de woonkamer. In de woonkamer zitten over het algemeen, het vrouwtje, de baas en de vieze vlooiebalen. Tja, zo noemt heer Frodo de honden, persoonlijk vind ik ze best lief, maar ik mag dat vooral niet laten merken aan heer Frodo. Op dit moment waren er maar liefst 6 slobberbakken in de kamer. Maar 5 van de 6 zijn eigenlijk best al wel lief tegen katten. Slechts 1 klein ondeugend monsterhondje wist nog niet hoe je met katten hoort om te gaan. Kijk, en dat was dus mijn taak, om hem dat te leren. Ik mocht bij het baasje op schoot en wat dan zo schattig is, die éne grijze op een wolf lijkende verhaarbak, komt dan direct naast de baas op de bank liggen. Die wolf, ze heet geloof ik Sara, is volgens mij echt stapelgek op mij. Logisch, ik ben natuurlijk ook geweldig. Ik vind haar ook heel lief hoor, maar dat mogen jullie natuurlijk niet doorvertellen. Dan was er nog éne Bas, die is ook best lief, is trouwens al verschillende keren boven geweest, dus die kenden we al een beetje. Hij doet altijd bijzonder vriendelijk tegen ons en heeft veel respect voor de weledel gestelde heer Felix.  Dan is er nog Chloe, zij is een zeer oude wijze hond en komt niet eens voor de katten uit haar mand. Zij is er al heel lang aan gewend dat er katten wonen in huis. Zij is nog ouder dan de weledel gestelde heer Felix, en zij kennen elkaar dan ook al heeeeel goed. Ze vroeg me wel om de groeten te doen aan hem en aan heer Frodo. Dan natuurlijk de kleine Sam, hij is ook wel katten gewend, maar soms, als hij in een ondeugende bui is, wil hij wel eens achter ons aanjagen. Vandaag echter was hij zeer rustig. Tegenwoordig is er nog een hele grote voddebaal.

Zij heet Kira en is Duits of zo. Ze is nog heel jong, dus wil graag spelen. Ik moet haar dus leren dat je met katten niet kan en mag spelen. Kijk, ze is wel lief hoor, maar soms gewoon iets te ruw. Gaat helemaal goed komen, ik heb haar al aardig onder de duim. Maar dan die allerkleinste. Het is net als bij ons katten, de kleinste is het dapperste. Ik ben bij de katers de kleinste maar ohhhhhh, zo stoer. Bij de voddebalen is Moos de kleinste en hij vindt zichzelf dus ook zeer dapper. Hahahaha, dat heb ik hem wel even laten weten. Kijk, bij de honden ben je misschien stoer, maar voor katten zul je ontzag leren hebben. Hij heeft kennis gemaakt met mijn kleine scherpe klauwtjes. Ach, ik was wel voorzichtig hoor, want er kwam geen spetter bloed aan te pas, maar meneertje was wel even geschrokken.... en zo hoort het ook. De missie was geslaagd. Natuurlijk zullen we dit zo af en toe moeten herhalen, maar voor vandaag was het goed. Het vrouwtje heeft nog wat foto's genomen, ik sta er goed op, al zeg ik het zelf.

Tot later dan maar weer en een kopje van Moppie!



Staking?

Tsssss, het is toch verschrikkelijk mensen. Werkelijk waar niet te geloven. U zult wellicht denken waar heeft die weledel gestelde heer Felix het over. Welnu, het gaat over het personeel. U weet wel, die meneer J en mevrouw G. Kijk op meneer J hebben wij katers niet veel aan te merken. Als hij des weekends thuis is, wordt er als vanzelf altijd goed voor ons gezorgd. En ach, als hij in het wilde westen is (hij schijnt daar te werken, geen idee waarom, want volgens mij heeft hij hier als kattenverzorger toch een zeer geschikte positie) dan zorgt dus mevrouw G voor ons. Zij doet dat ook, echter niet met zoveel liefde als dhr J. Maar goed, aan eten en drinken ontbreekt het ons dus niet. Maar, waar ik wel een beetje verontwaardigd over ben is de kwaliteiten van mevrouw G als typiste. Kijk, u begrijpt dat een kat, zelfs één zo geweldig als ik, niet in staat is om te typen en dus verhaaltjes op het blog te zetten. Nee, het bedenken en vertellen is geen probleem, maar voor het typen heb ik dan dus het personeel nodig. Meneer J is niet zo goed in typen, dus helaas kunnen wij voor dit karwijtje geen beroep op hem doen. Mevrouw G is er echter zeer bedreven in. Maar, u gelooft mij niet, zij was laatst volgens mij gewoon aan het staken. Ja, ik hoor u schrikken. Niet te geloven toch, dat personeel van tegenwoordig. Natuurlijk had ik verhalen genoeg, maar niemand die het voor mij wilde noteren. Dus vandaar dat wij zomaar een half jaar uit de ether zijn geweest. Niet te volgen. Gewoon ruis. Geen woord op het blog. Tja, en om nu al die verhalen die er in die tijd zijn geweest alsnog te vertellen, pfff, daar heeft een oudere kater zoals ik geen puf meer in. Nee, die prachtige verhalen zijn verloren voor altijd.
Maar ik geloof lieve mensen, dat de staking ten einde is. Nee, ik heb nergens aan toegegeven. Ik vind persoonlijk dat staken eigenlijk een vorm van chantage is en bij mij valt er niets te chanteren. Wat je ook wilt, je krijgt het niet voor elkaar op deze lage manier.
Waarom mevrouw G nu wel weer achter haar rammelkastje zit, ik heb geen idee, maar ik profiteer er maar van. Het is inmiddels alweer winter en van winter houden wij katten niet zo zeer. Vandaar dat we de meeste tijd van ons buitengewoon zinvolle leven doorbrengen op het grote bed van meneer J en mevrouw G. Verder houden wij ons bezig met eten en het vervolgens deporteren van dit eten in de kattenbak. Een enkel keertje nemen wij toch de moeite om nog even een frisse neus te gaan halen. Deze tijd van het jaar is voor ons zeker niet favoriet. Naast de vervelende koude begint ook al het geknal op gang te komen. Kent u dat? Die vreemde gewoonte van den mens? Het schijnt dat ze het uitbundig vieren van het verloren jaar doen door rare creaties weg te gooien die enorm piepen en knallen en soms zie je allerlei vuur eruit komen. Wij katten vinden het werkelijk walgelijk, maar wie houdt er rekening met ons? Nee, in deze barre tijden, kunnen wij beter ons heil zoeken op het bed. Ach de jonkies willen nog wel eens grappig doen en kruipen in een doos of tas of zo, maar daar zijn de heer Frodo en ik, de weledel gestelde heer Felix toch werkelijk iets te oud voor.
Hoe dan ook, wij zullen hopen dat deze vreemde maand december maar snel voorbij gaat.
Ik groet u, beste lezer en wens u fijne feestdagen en hoop dat u zich verre zult houden van dat vreemde gebruik!

Killer Cats....

Ja, dames en heren, u heeft al geruime tijd niets van ons vernomen. Dit betekent echter niet dat wij stil zitten. Nee, integendeel. Wij zijn zeer actief. Dit wordt helaas niet altijd op prijs gesteld. Onbegrijpelijk, vind ik (heer Frodo) persoonlijk. Iedere nacht sloof ik mij uit om een mooie prooi te bemachtigen en zijn de baas en het vrouwtje daar blij mee??? Je zou toch denken van wel, maar helaas niets is minder waar. Vooral het vrouwtje schijnt het in het geheel niet te waarderen dat ik een heerlijk hapje mee naar huis neem. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat ze vegetarisch is. Maar geloof mij, dat is zeker niet waar. Ze eet met smaak stukken dood dier die ze dan eerst in een pan stopt. Maar mijn verse konijnenboutje wordt met een vies gezicht afgeslagen. Ja sterker nog, als ik haar midden in de nacht wakker maak om haar te vertellen dat ik weer een konijntje te pakken heb, wordt ze nog boos ook. Snapt u het nog? Ondankbaarheid ten top. Maar ach, ik wijt het maar aan dommigheid van de mens. Verder is ze best lief hoor, het vrouwtje. Dus ik blijf nog maar gewoon bij hen wonen. Wat ik dan wel weer lief vind, is dat ze eindelijk door hebben dat het veel leuker is om boven te slapen op ons territorium dan beneden tussen die stinkhonden.
Jawel u leest het goed. De baas en het vrouwtje hebben hun slaapkamer op de begane grond ingewisseld voor een kamer op de eerste verdieping. De begane grond is in huize Pols het domein van de verharende viervoeters. Wij mogen daar natuurlijk wel gewoon komen, maar wij kiezen er vaak zelf voor om toch maar boven te blijven. De geur van die voddebalen is aan ons niet besteed. Nee, de eerste verdieping is ons domein. We hebben dat tot onlangs gedeeld met het kind des huizes, Kevin. Dat vonden we ook erg gezellig. Maar de laatste tijd is de jongeheer Kevin niet meer zo vaak thuis. Nu hebben ze zijn spullen naar de logeerkamer gebracht en zijn het baasje en vrouwtje naar de voormalige kamer van Kevin verhuisd. Heel gezellig dus, al het mensenvolk is dan bij nacht op onze verdieping te vinden. Wij katten nestelen ons dan graag in bij de baas en het vrouwtje in bed. Ik geloof dat het vrouwtje dat ook wat minder waardeert dan de baas, maar ach, ze went er wel aan. We hebben wel moeten beloven dat we op het voeteneind blijven. Nou ja, vooruit dan maar.
Tja, en als je dan als teken van dank een muisje, vogeltje of konijntje brengt..... ach, het blijven mensen hè......
Nou mensen, dat was even mijn update voor nu. Een hartelijke groet van Heer Frodo (en van de andere katers moest ik u ook groeten....)
Tot slot nog wat plaatjes van mijn geschenken..... zeg nou zelf, om op te vreten toch?


nou, ziet er goed uit toch, nog helemaal in takt....



ja, sorry mensen, die ene heb ik vast zelf genuttigd, maar die andere heb ik voor de baasjes bewaard.

Oh, dat was zo'n lekker konijntje, maar het kontje heb ik voor de baasjes meegenomen.....

kunnen ze toch best nog van smullen, of niet dan?

kijk de weledel gestelde heer Felix had ook een muisje meegenomen, ik heb stiekem het koppie er al af gesnoept....

Handige opa

Dag mensen,

Er is nu toch wat moois gebeurd.... Afgelopen weekend kwam opa (de vader van ons vrouwtje) gezellig op visite. En die is me toch een partij handig....
Ja, want ons baasje had al een poosje geleden een kattenluikje gekocht. Er zit natuurlijk boven in de balkondeur ook een kattenluik, maar wij ( Musty en ik dus) durven wel naar buiten maar niet langs de prachtig gemaakte kattentrap naar beneden. Nee, de baas heeft die trap niet voor niets gemaakt mensen, de weledel gestelde heer Felix maakt samen met heer Frodo veelvuldig gebruik van dit trapje. Maar wij, jong en ondeugend, durven dat dus nog niet. Wij blijven derhalve altijd netjes boven op het balkonnetje of op het dak. Leuk, maar niet geweldig. Dus kwam het vrouwtje op het geweldige idee om in de voordeur ook een luikje te plaatsen. Het baasje was wel snel met kopen, maar daar hield het mee op. Maar nu opa er was, kwam alles goed. Deze geweldige timmerman had het luikje binnen een mum van tijd op zijn plek. Wij keken geduldig toe, vanaf de trap.
Nou, mensen, ik kan u verzekeren, geweldig. Wij kunnen zowaar naar binnen en buiten als het ons uitkomt. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Dit luikje kunnen de baasjes namelijk ook vergrendelen. Da's dan weer wat minder. Want soms zetten ze het zo, dat wij wel naar binnen kunnen, maar niet meer naar buiten. Pffff, geen idee waar dat voor nodig is, maar in dat geval beperken we ons weer tot het dak. Ach, als we het later proberen staat het weer gewoon open, dus wij blijven gewoon proberen. Natuurlijk bleven we eerst een beetje in de voortuin. Maar zo langzamerhand gaan we steeds meer verkennen.  Ja, mensen, voor ons is er een wereld open gegaan!

Handige opa

En het zit er al in....

Ja hoor opa, we zien het, dat gaat helemaal goed komen

Zo ziet het er dus uit....

En ja, hoor, nu ben ik dus buiten, geweldig toch.

Mmmmmmm, wat ruikt dat kattenkruid heerlijk...

Lekker weertje

Pfff, mensen, nu begint de zomer toch echt te komen hoor. Wat een heerlijk weertje was het dit weekend. Ik heb niets anders gedaan dan lekker lui in de tuin liggen......
De honden kunnen daar tegenwoordig niet meer komen. De baasjes zijn eindelijk zo wijs, dat ze voor die vieze vlooienbalen een aparte ren hebben gemaakt. Kijk, zo kunnen wij katten ten minste heerlijk van de tuin genieten.
PS, de geit is niet echt hoor. Nee, ik moet er niet aan denken dat ze ook nog zo'n stinkerd zouden aanschaffen. Dan is heer Frodo echt vertrokken hoor.

Buiten spelen

Hoewel het nog niet altijd zulk geweldig weer is, zijn Musty en ik (Moppie) toch regelmatig buiten te vinden. Ja, het luikje in de balkondeur staat tegenwoordig constant op open. Dat betekent dat wij dus het balkon op kunnen. Daarvandaan kunnen we op het dakje van de aanbouw. Maar dat was het dan. De baas heeft weliswaar een prachtige kattentrap gemaakt, maar daar durven wij nog niet goed vanaf. Nee, da's ons te hoog. De weledel gestelde heer Felix en zijn maatje Frodo durven dat natuurlijk wel. maar wij blijven veilig op het dak. Dat vinden de baasjes ook niet zo erg, kunnen we vast niet onder een auto komen, zeggen ze. We hebben geen idee wat een auto is, maar we vermoeden dat het iets gevaarlijks is. Hoe dan ook, op het dak is het ook erg leuk. Als het zonnetje schijnt, lig ik ook graag in de dakgoot. En, we leren op het dak al aardig jagen. Er durft geen vogeltje meer op de nok te zitten hoor, geloof dat maar. Maar wij jagen dan maar op meikevers en grote hommels. Gek dat het vrouwtje dat niet zo leuk vindt, we brengen die kevers vol trots naar binnen, net zoals Frodo dat altijd doet met zijn konijntjes en Felix met de muisjes. Maar het vrouwtje vindt onze kevers toch niet zo smakelijk, denken wij. Tja.... pas had ik ineens de kans om een lekker maaltje voor het vrouwtje te scoren. Eén van de duiven durfde zowaar op het dak te landen. Nou ja, op het dak. Het was eigenlijk op de pijp van de schoorsteen. En dat was nou net het probleem. want hoe kom je daarbij? Ik ging eerst maar op onderzoek uit, liep een paar keer om de pijp heen. Musty werd wat ongeduldig en riep constant: "Heb je 'm nou al?". Pfffff, zelf durft ie niet, die schijterd. Maar goed, na een paar rondjes begreep ik dat ik het hogerop moest zoeken. Al die tijd had de duif niks in de gaten, dus ik probeer tegen de pijp op te gaan staan en toen.... Jammer hoor, was de vogel gevlogen..... Helaas, wij houden het voorlopig toch maar bij kevertjes.....

 

mooi kattentrapje toch?

Hoe kan ik die duif nu eens te pakken krijgen....

Misschien via deze kant....

Heb je 'm nu al????

Bijna, ik kan hem al aanraken....

Hèèèèè jammer, de vogel is gevlogen....

Nieuw mandje....

Tja mensen, het moest er een keer van komen. De oude mandjes lagen nog heerlijk, maar ze zagen er niet zo fris meer uit. Dus wij hebben het baasje en vrouwtje maar eens gesommeerd om iets nieuws aan te schaffen. En ja hoor, wij zijn best tevreden met het resultaat.
We hebben een klein rond mandje met wollig randje, dat vindt Musty wel aardig en we hebben een grote plastic mand met heerlijk kussen, die heb ik(Moppie) mij maar toe geëigend. Musty begint trouwens al aardig uit te dijen, hij wordt eigenlijk gewoon dik, maar ik blijft natuurlijk rank, slank en sportief, dat begrijp je wel. Musty pas al bijna niet eens meer in het kleine mandje, ach, is niet erg. Zo af en toe laat ik hem bij mij in de grote mand liggen, is wel zo warm en met het weer van tegenwoordig is dat dus best lekker.

Best lief hoor....

De Spaanse zwarte zorro, Django heeft inmiddels een fijn huisje gevonden. Maar zijn plekje is ingenomen door een wat jongere blonde uitgave. De kleine Spaanse spring in het veld, Chimo. Chimo is nog maar 9 maanden oud, hij vindt katten erg lief, maar vooral erg leuk om achteraan te rennen. Hij doet niets hoor, niks niet bijten of zo, maar gewoon ons een beetje opjagen. De welgestelde heer Felix, wordt dan drie keer zo groot en gaat gevaarlijk grommen. Hahaha, dan schrikt hij zich een hoedje en blijft vol ontzag stil staan!
Heer Frodo doet gewoonlijk niet veel, hij geeft de monsters zelfs een kopje af en toe. Maar als ze vervelend zijn, zoals het rennen van die nieuwe, krijgen ze een flinke haal.
Ach, zo lang wij, Moppie en Musty maar rustig blijven liggen, gebeurt er niets.  Trouwens, we zijn natuurlijk niet bang voor die grote luizebalen, dat begrijpen jullie wel. Nee, zo langzamerhand beginnen we die vieze hijgers steeds liever te vinden, maar dat mogen jullie natuurlijk niet doorvertellen. Tja, die stinkers doen ook zooooo hun best om lief gevonden te worden. Daar kan ons kattenhartje niet tegenop. Dus, zo af en toe laten we het maar toe dat ze met ons kroelen. Ja, zelfs die nieuwe Spaanse schavuit! Vooral die wolf is erg van ons gecharmeerd. Zodra wij bij de baas op schoot zitten, kruipt ze naast ons op de bank. Schattig toch, ja, ze zijn niet zo erg als ze eruit zien hoor.

Help, wat is dat????

Gisteren kreeg onze weledelgestelde heer Felix de schrik van zijn leven. Tja, we hadden dan ook de grote fout gemaakt om niet eerst even met hem te overleggen. Nee, zonder dat hij het wist hadden we ineens een logé uit Spanje. Je weet wel zo'n zielig hondje, dat niemand heeft. Hij mag een poosje bij ons wonen, tot we een fijn baasje voor hem hebben gevonden. Maar goed, dat had niemand dus aan Felix verteld. Dus toen onze Felix de keuken in kwam en niets vermoedend op de keukentafel sprong, kreeg hij ineens het kleine zwarte gevaarte in de gaten.
Felix is in huis de goedheid zelve. Alle honden vindt hij lief en de kleine katjes mogen boven op hem springen als zij dat willen. Maar buiten is het een heel ander verhaal. Buiten is Felix de schrik van de buurt. Andere katten lopen een blokje om, want je wilt echt niet in gevecht komen met die tijger. En naast ons woont Willem, de Duitse herder. Toen Willem daar net kwam wonen, wilde hij zijn tuin eens inspecteren. Midden in de tuin zat onze heer felix. Nou, dacht Willem, die kan ik wel hebben en hij vloog op Felix af. Maar, toen hij dicht in de buurt was, werd Felix ineens drie keer zo groot en er kwam een gegrom uit dat beest, waar een leeuw jaloers op was. Willem stond pardoes stil en koos eieren voor zijn geld. Hij droop zielig af. De buurvrouw had alles gade geslagen en dubbel gelegen van het lachen. Tja, onze Felix hè, voor de duivel niet bang.
Maar goed, hij werd dus ineens zonder enige voorbereiding geconfronteerd met onze Spaanse gast. u begrijpt het al, hij werd drie keer zo groot en gromde heftig. Het Spaanse rakkertje stond bekend om zijn jachtdrift. Het was niet verstandig om hem bij katten te plaatsten was het advies. Nu wonen bij ons de katten en de honden gescheiden als wij niet thuis zijn, dus dat was geen probleem. Maar deze grote jager had toch behoorlijk wat ontzag voor onze poema. Hij ging drie stappen achteruit en piepte zachtjes. Onze witte herder Luna snapte er niets van en liep naar Felix toe om te kijken wat er met hem aan de hand was. Felix schakelde direct een versnelling terug en gaf Luna een geruststellend kopje. Nee, ik ben niet boos op jou, die kleine zwarte moet even zijn plaats leren. Voorzichtig deed Django (zo heet onze Spaanse gast) een stapje naar voren. Dat vond Felix niet goed en hij ging weer blazen, grommen en heeeeel groot zijn. De arme Spanjaard dook uit pure angst achter de benen van Jan weg. Tja, beetje zielig maar eigenlijk wel goed. Want ik kon deze hulp van Felix goed gebruiken bij het temperen van het jachtinstinct. Katten zijn dus niet voor de poes, was de les van vandaag! Dank je wel Felix.

Nee, ik ben niet boos op jou, die kleine zwarte moet even zijn plaats leren.

Helaas hebben we geen foto van een driedubbeldikke Felix en ietwat voorzichtige Django, de camera haperde, dat zal je net zien. Maar u kunt zich er vast een mooie voorstelling van maken!

De cyperse kater

 

Ik zag een grijze kater,jagen op een mus.
Maar dat was voor die cyper, nog een hele klus.
Om die mus te grijpen, bij z'n mussennek,
Want ook die mus die keek wel uit,dat beest dat was niet gek,
Zo had die grijze kater op die mus geen vat,
vroeger was hij vlugger,toen hij nog ballen had......

 

 

Brutale Moppie

Normaal gesproken leven bij ons hond en kat wat gescheiden. In het verleden is er namelijk een vervelende ervaring geweest. Ach, daar hebben we het nu niet over. Maar als wij niet thuis zijn, zitten hond en kat gescheiden. Als we wel thuis zijn, willen de katten natuurlijk ook gezellig bij ons beneden zijn. En dat mag dan ook. Luna vindt het af en toe nog wel spannend, maar Chloe en Sam zijn katten gewend en Sara kan er ook aardig mee overweg. Ten minste zolang ze niet uitdagend voor haar wegrennen. Maar als Sara op haar bedje ligt, dan kan Moppie eigenlijk best erbij.... En dat deed Moppie dan ook. Het kleine ondeugende katertje heeft me toch een lef. Loopt gewoon op die grote wolf af, en kruipt lekker bij haar op het hondenbed. Maar ook terror teckel Sam krijgt een beurt, want tja, die is toch wel erg leuk. En dan moet natuurlijk nog de kennel worden geinspecteerd. Oh, ja, en laten we vooral Luna niet vergeten. Want hoewel die het erg spannend vindt om contact te hebben met de katjes, wordt ze door deze kleine kater niet vergeten. Chloe kijkt het van een afstandje aan en is bij dat het kleine kattenbeest haar met rust laat.

Tja, Frodo denkt wel eens dat hij hier de baas is, maar pas maar op, deze kleine doerak is voor de duvel niet bang....