Help, wat is dat????

Gisteren kreeg onze weledelgestelde heer Felix de schrik van zijn leven. Tja, we hadden dan ook de grote fout gemaakt om niet eerst even met hem te overleggen. Nee, zonder dat hij het wist hadden we ineens een logé uit Spanje. Je weet wel zo'n zielig hondje, dat niemand heeft. Hij mag een poosje bij ons wonen, tot we een fijn baasje voor hem hebben gevonden. Maar goed, dat had niemand dus aan Felix verteld. Dus toen onze Felix de keuken in kwam en niets vermoedend op de keukentafel sprong, kreeg hij ineens het kleine zwarte gevaarte in de gaten.
Felix is in huis de goedheid zelve. Alle honden vindt hij lief en de kleine katjes mogen boven op hem springen als zij dat willen. Maar buiten is het een heel ander verhaal. Buiten is Felix de schrik van de buurt. Andere katten lopen een blokje om, want je wilt echt niet in gevecht komen met die tijger. En naast ons woont Willem, de Duitse herder. Toen Willem daar net kwam wonen, wilde hij zijn tuin eens inspecteren. Midden in de tuin zat onze heer felix. Nou, dacht Willem, die kan ik wel hebben en hij vloog op Felix af. Maar, toen hij dicht in de buurt was, werd Felix ineens drie keer zo groot en er kwam een gegrom uit dat beest, waar een leeuw jaloers op was. Willem stond pardoes stil en koos eieren voor zijn geld. Hij droop zielig af. De buurvrouw had alles gade geslagen en dubbel gelegen van het lachen. Tja, onze Felix hè, voor de duivel niet bang.
Maar goed, hij werd dus ineens zonder enige voorbereiding geconfronteerd met onze Spaanse gast. u begrijpt het al, hij werd drie keer zo groot en gromde heftig. Het Spaanse rakkertje stond bekend om zijn jachtdrift. Het was niet verstandig om hem bij katten te plaatsten was het advies. Nu wonen bij ons de katten en de honden gescheiden als wij niet thuis zijn, dus dat was geen probleem. Maar deze grote jager had toch behoorlijk wat ontzag voor onze poema. Hij ging drie stappen achteruit en piepte zachtjes. Onze witte herder Luna snapte er niets van en liep naar Felix toe om te kijken wat er met hem aan de hand was. Felix schakelde direct een versnelling terug en gaf Luna een geruststellend kopje. Nee, ik ben niet boos op jou, die kleine zwarte moet even zijn plaats leren. Voorzichtig deed Django (zo heet onze Spaanse gast) een stapje naar voren. Dat vond Felix niet goed en hij ging weer blazen, grommen en heeeeel groot zijn. De arme Spanjaard dook uit pure angst achter de benen van Jan weg. Tja, beetje zielig maar eigenlijk wel goed. Want ik kon deze hulp van Felix goed gebruiken bij het temperen van het jachtinstinct. Katten zijn dus niet voor de poes, was de les van vandaag! Dank je wel Felix.

Nee, ik ben niet boos op jou, die kleine zwarte moet even zijn plaats leren.

Helaas hebben we geen foto van een driedubbeldikke Felix en ietwat voorzichtige Django, de camera haperde, dat zal je net zien. Maar u kunt zich er vast een mooie voorstelling van maken!