Moppie

Mijn kat.
Zwart wit,
fluwelen pootjes.
Passend, zittend,
in 't gelid.
Kopje schuin,
gespitste oortjes,
begroetend mij,
in kattenwoordjes,
wippend 't puntje
van zijn staart.

Dan springend
in een kloeke vaart,
op keukenkast.

Of springt van tafel op de grond.

En wat mij steeds opnieuw verrast:
Is zijn onfeilbaar schatten.
En nimmer zich verkijken,
op zijn sprong !

 

 

Ja,ja, wie is de baas....

Welnu lieve lezers, hier dan toch nog een berichtje van mij, uw weledelgestelde heer Felix. Ik heb dat kattebelletje van heer Frodo eens gelezen. Het lijkt een ongelooflijk stoere ridder, die heer Frodo, maar ach, ik weet wel beter. Had ik u niet een aardige anekdote beloofd. Welnu, het gaat over de stoere ridder Frodo. Toen hij nog een kleine kater was, was hij toch lang niet zo stoer als hij nu doet voorkomen. Wij woonden destijds in een huis in het plaatsje Oud-Beijerland. Ja, mensen, het was een rijtjeshuis. Niets mis mee, maar de tuin van zo'n huis, grenst aan beide zijde aan de tuin van de buren. Dat is op zich ook nog geen probleem. Echter in het huis aan den linkerzijde van ons huis, woonden ....uh, hoe zal ik het netjes zeggen.... minder aardige mensen, met een minder aardig poezenbeest. Het was een vrouwtje, althans, het moest er voor doorgaan. Een lapjespoes. Normaal gesproken vind ik dat zeer aangename verschijningen, maar dit exemplaar was alles behalve dat. Het was een eersteranngs kreng, mensen, vergeef mij dit taalgebruik. Ik heb er geen andere woorden voor. Behalve haar onsympathieke karakter, was ze ook alles behalve charmant om te zien. Zij had een duidelijke voorkeur voor eten, en haar baasjes vonden het schijnbaar allemaal goed. Vandaar dat zij in omvang ongeveer gelijk was aan een nijlpaard.

Haar omvang was ongeveer gelijk aan een nijlpaard!

Het voordeel hiervan was dat zij met geen mogelijkheid over de schutting kon springen die onze tuin van die van haar scheidde. Maar op een goede dag was onze stoere ridder Frodo in den tuin van den boze buren beland. Het driekleurige monster had hem ontdekt en hem in de hoek van de tuin vastgezet. Hij kon geen kant op. Ik was ondertussen lekker een dutje aan het doen, in het zonnetje in onze eigen tuin. Opeens werd ik opgeschrikt door het klagende geluid van een zeer zielige ridder Frodo. Tja, en heer Felix, zou heer Felix niet zijn, als hij niet terstond tot de redding zou overgaan. Niets kon mij tegenhouden, ik vloog de schutting over en sprong boven op het moddervette kattenkreng. Natuurlijk schrok zij zich wild, tegen een sterke kerel als ik was zij zeker niet opgewassen en ze droop dan ook af. De overrompelde Frodo moest ik er nog even toe zetten om toch maar over de schutting te springen zodat hij veilig in eigen tuin kon bijkomen van de schrik. Hoewel onze eigen tuin volledig veilig was, zat de schrik er zo in dat heer Frodo het toch noodzakelijk achtte om zich te verschuilen. Tja, dames en heren, dat was één van de eerste kennismakingen met dames. Niet echt een ontmoeting om trots op te zijn. Wie is de baas? Hahahaha, u begrijpt dat ik smakelijk kan lachen om zijn stoere praatjes. Maar ach, hij was destijds nog klein, inmiddels heeft hij wel wat meer levenservaring. Maar als ik heel eerlijk moet zijn, misschien dat hij de honden de baas is, andere katten blijft voor hem een uitdaging.
Ach, gelukkig heeft hij altijd nog de weledelgestelde heer Felix, die het ondanks alles, toch voor hem blijft opnemen!
Beste lezers, tot een volgende keer maar weer. Ik groet u.
De Weledelgestelde Heer Felix.

Hoewel onze eigen tuin volledig veilig was, zat de schrik er zo in dat heer Frodo het toch noodzakelijk achtte om zich te verschuilen



Wie is de baas? Frodo is de baas!

Hallo beste lezers. Hier weer een berichtje van uw altijd Fraaie kater Frodo. Kijk, ik heb die vieze vlooienbalen eens bestudeerd en ben tot een conclusie gekomen. Wij, katten,  hoeven slechts met ons hoofd ergens langs te strijken om te laten weten dat wij er de baas over zijn. Het mensvolk denkt dan ( ze zijn ook zo onozel schattig) dat wij hun aardig vinden, pfff, ze snappen ons ook echt niet!  Nee mensvolk, het betekent slechts dat u ons bezit bent en dat andere katten dus niets bij u te zoeken hebben. Maar ach, we vinden u wel lief hoor!
Hoe dan ook, de smerige hijgers hebben een hele andere methodiek. Voor hen is slechts een koppie geven niet voldoende. Nee, zij liggen ergens op te rollen, om er een geur aan af te geven en aan te geven dat zij eigenaar zijn. Nadat ik deze studie had voltooid, heb ik het natuurlijk uitgeprobeerd.
Twee van de stinkende haarballen hebben namelijk een eigen kennel hier in huis. Nou ja, ze denken dus dat die kennel van hen is. Maar kijk, wie is hier nu eigenlijk echt de baas? Juist, Frodo is de baas. Dus tijd om het aan de ranzige blaffers duidelijk te maken. Dus ik die kennel in en niet alleen een kopje geven, nee ik ging heerlijk liggen rollen door die kennel heen. Het hele dekentje rook heerlijk naar mij! Geweldig. Tja, die éne witte woefer kwam direct kijken.  Nou mensen, zij durfde geen stap meer in de kennel te zetten! Missie geslaagd!
Wie is de baas? Juist, Frodo is de baas!

 

 

Mijn kattenmaatje.....

 

Ik heb een kattenmaatje
zwart met wit en met een lange staart
om te zien een plaatje
stapt door mijn huis heel bedaard

Bespiedt mij bij het baden
slaapt zelfs soms in mijn bed
kruipt in alle kastjesladen
bezorgt mij enorm veel pret

Geniet van mijn kattenvriendje
zwartwit en stinkend eigenwijs
beloon hem met een sardientje
wil hem niet kwijt voor geen prijs!

 

 

Het blijft nog even wennen

Geachte lezers,

Tja, u heeft nog niet veel eerder een bericht van mij gelezen. Normaliter schrijft een van de andere katers iets voor dit blog. Maar ach, ik moest toch eigenlijk wel even iets kwijt.
Kijk, als oudere heer van stand, vind ik, de weledelgestelde heer Felix, dat ik inmiddels wel wat rust heb verdiend. Ik heb, toen ik reeds één jaar oud was, al de taak op mij genomen om het fraaie Frodo kind op te voeden. Vervolgens hebben wij ook nog enige tijd wat ander klein kattenspul hier in huis gehad. Helaas is het daar niet altijd even goed mee afgelopen. Trieste zaak. En dan was vooral het mensvolk heel verdrietig. Ach, ik ook wel hoor! 't Is natuurlijk ook heel naar! Een katje had een auto ongeluk gehad, een andere kwam zomaar op een dag niet meer thuis. Tja, het is een harde wereld daar buiten. Niet iedere kat kan dat aan! Maar het mensvolk wilde iedere keer weer meer... Tja, katten zijn natuurlijk ook erg leuk!
Maar kijk, er komt een dag dat je als heer op leeftijd denkt, lief mensvolk, ik ben te oud voor die fratsen. Maar na al die jaren, begrijpt ons mensvolk ons nog altijd niet helemaal. Dus, we moesten er weer aan geloven, Frodo en ik. Er zijn twee nieuwe katers in ons verblijf en ik heb inmiddels wel begrepen dat ze zeker niet op korte termijn weg zullen gaan.

Kijk, dat kleine spul kan er natuurlijk ook niets aan doen. Die moeten ook ergens een fijn huis hebben. Dat ons mensvolk nou net ons huis heeft uitgekozen, tja..... Maar goed, ik heb het inmiddels aardig geaccepteerd, en eerlijk gezegd zijn ze af en toe wel lief. Vooral als ze moe zijn, en lekker rustig. Kijk, dan mogen ze best lekker bij mij komen liggen. Overigens, denkt heer Frodo hier nog altijd niet zo over. Hij blijft wat afstandig.
Maar als het kleine spul de kriebels heeft, nou, dan snap ik Fraaie Frodo wel, eerlijk gezegd. Dan is het met de rust gedaan. Dus, onlangs lagen heer Frodo en ondergetekende heerlijk op de krabpaal wat te zoezelen toen... u begrijpt het al... het zo ineens weer over was met de rust.
Maar toch, ik kan het niet over mijn weledelgestelde hart verkrijgen om hen dan ruw weg te sturen. Heer Frodo heeft daar overigens geen enkel probleem mee. Er komt een diep donkerbruin gegrom van diep uit zijn lijf, zijn staart wordt twee maal zo groot en voor je het weet, zijn die twee kleine doerakken hem gesmeerd. Maar soms, roep ik heer Frodo even tot de orde. Hij vergeet dat hij zelf ook wel eens klein is geweest. En ach, daar kan ik ook nog wel een heel boek over schrijven.
Maar dat, beste lezers, zal ik op een later tijdstip eens met u delen.

Voor nu, een hartelijke groet van uw weledelgestelde heer Felix.

Koude voetjes...

We hadden gedacht dat we de echte winter er al op hadden zitten. De sneeuw was hier alweer zo goed als weg. Tot gisteren, toen kregen we weer een lekker nieuw pak. Kijk de weledelgestelde heer Felix en ik "fraaie" Frodo, zijn natuurlijk wel wat gewend. We hebben al heel wat winters meegemaakt. Maar toch, blijf ik dat witte spul maar vreemd vinden. Het heeft verschillende nadelen. Punt 1, er zijn bijna geen muisjes te vinden. Punt 2, als je ergens een poosje gaat zitten, is je kont in mum van tijd kleddernat. Punt 3, je krijgt er van die koude voetjes van.
Nee, Felix en ik zijn meer zonaanbidders. Maar ach, we komen deze winter ook wel weer door.
Natuurlijk zouden we ervoor kunnen kiezen om binnen te kunnen blijven, maar eerlijk gezegd vind ik die kattenbak toch niet zo'n prettige uitvinding. Dus voor de kleine en grote boodschap ga ik toch echt liever even de open lucht in. Maar ik was dus in de veronderstelling dat het witte goedje al was verdwenen, toen ik er gisteren tot mijn verbazing achter kwam dat iemand weer een nieuwe lading had neergegooid.
Dus, snel even naar buiten en binnen 5 minuten stond ik weer voor de deur. Pfff, ze hadden de deur natuurlijk ook gewoon even open kunnen laten, maar nee..... moet ik weer de longen uit mijn lijf blèren om dat mensvolk te laten weten dat ik er toch echt snel weer in wil.
Je zou toch denken dat ze dit soort zaken inmiddels wel zouden begrijpen, maar ach, ze blijven lief .... (zolang ze maar op tijd voor het eten zorgen!)



Zeg, mensvolk, mag ik er nog in of niet?

Een minder fijne dag

Mmmmmm, tja, uh, wat zal ik er eens over zeggen........
Vandaag lieve lezers, was voor ons, Moppie en Musty, een minder fijne dag. Tja, de dag begon wel leuk eigenlijk. Wij, Musty en ik (Moppie) hadden nog niets in de gaten. In de gang stond het mandje van de vorige keer dat we op avontuur gingen. We hadden aan dat avontuur in het geheel geen nare herinneringen. U weet wel, toen we naar die vriendelijke mevrouw de dierenarts zijn geweest.
Dus Musty was lekker in het mandje gaan liggen. Toen de baas eraankwam en mij erbij in deed, hadden we nog altijd geen benul. Het viel ons wel op dat Frodo een beetje vreemd naar ons keek. Maar ach, dat doet die malle kater wel vaker. Goed, wij dus de auto in met de baas. Tja dat is al niet echt geweldig. Een auto wiebelt raar en maakt behoorlijk wat herrie, dus niet echt leuk voor een kat. We kwamen weer aan bij het gebouwtje van de aardige mevrouw. We gingen die kamer weer in, nu was er geen lieve mevrouw maar een aardige meneer.

De baas noemde hem Peter en hij was dus de dierenarts. Hij heeft ons even nagekeken. Hij vond dat we te weinig gegroeid waren, slecht 1 ons in de afgelopen drie weken. Maar verder was alles goed, volgens hem.  Maar nu ging het helemaal mis! Onze baas, liet ons namelijk gewoon daar achter. Kunt u het zich voorstellen? Nou, wij niet. Was hij nou helemaal betoeterd? Hoe kan hij nou, twee van die geweldige, prachtige, superlieve, sociale dieren als ons, achter laten??? Ja, oké, we waren niet helemaal alleen en hij heeft wel beloofd dat hij ons weer zou ophalen, maar toch.......
De dierenarstassistente heeft zich toen maar over ons ontfermd. Zij is wel lief hoor, dat is het niet, maar ach.... we vonden het toch een beetje raar allemaal. En het verhaal wordt nog enger, 't is echt waar. We werden in een kooitje gestopt, in een kamertje ergens achterin. En toen ze ons er één voor één uithaalden werd het al snel zwart voor mijn lieve kleine oogjes. Ik hoorde in de verte de assistente nog zeggen, ik denk dat hij wel slaapt nu..... verder weet ik even niets meer. Maar och, och, och, toen ik wakker werd zeg.........

Ik durf het u bijna niet te vertellen. U gelooft niet wat ze met mij en Musty hebben gedaan.....
Laat ik het zo formuleren, ik was het één en ander aan de achterkant kwijt. Pfffff, schande!!!!!!
Tja, kijk, dat de weledelgestelde heer Felix en die malle Frodo beiden "jeweetwel" katers waren, dat wisten wij natuurlijk al lang. Maar dat ze dit geintje bij ons ook zouden uithalen? Nu snapt u de titel van dit stukje, een minder fijne dag. Zeg maar gerust een ROTDAG!
En als klap op de vuurpijl. Toen de baas ons kwam halen, durfde die Peter ook nog te zeggen dat één van de assistentes het zonde vond dat Musty was "geholpen", ze had wel een nestje van hem gewild. Nou ja zeg, nu vraag ik u, het lef van die mensen.....
Een nestje, nee dat kunnen wij u niet meer aanbieden. Wij hebben slechts depressieve, zielige, en vanaf nu extreem luie "jeweetwel" katers in de aanbieding.
Ik hoop  dat we dit afschuwelijke avontuur snel kunnen vergeten.........