Gelukkig nieuwjaar

Ja mensen, het is weer zover. Wij katten vinden dit eigenlijk in het geheel niet prettig. Zo aan het eind van het jaar vindt de mens dat hij moet vieren dat het jaar ten einde is. Op zich geen probleem, ze vieren maar raak. Echter de rare gewoontes die daarbij horen zijn niet voor de poes! Vele mensen (onze lieve baas en vrouwtje vormen hier een prettige uitzondering op) vinden het namelijk leuk om vuurwerk af te steken. Vuurwerk, wie bedenkt zoiets? Het lijkt wel een complete oorlog. Jazeker, mensen, uw weledel gestelde heer Felix weet zeer zeker wat oorlog is. Zoals het u wellicht bekend is, heeft een kat wel 9 levens, en ik, Felix ben bezig aan leven nummer 8. In één van mijn vorige levens was ik een prachtige kat, leefde in Rotterdam maar helaas was dit in de ellendige oorlogstijd. Ik weet dus wat schuilkelders zijn en bij harde klappen ben ik nog altijd geneigd de kelder in te kruipen.
Dit jaar hebben de baasjes het kattenluik met Duck tape dichtgemaakt. Alsof wij vrijwillig naar buiten zullen gaan met dit geweld. Pfffff, we denken er niet over!

Nee wij hebben de ellendige verhalen al weer gehoord, sommige mensen schijnen het zelfs leuk te vinden om rotjes aan kattenstaarten te binden en nog veel ergere dingen. Zoals u hier kunt lezen, maar wees gewaarschuwd, dit artikel bevat zeer schokkende feiten!!! 
Dierenbeulen blazen kat op.
Ja mensen, de beschaving van uw ras is soms ver te zoeken.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat het dit jaar (tot nu toe) nog niet zo erg is als voorgaande jaren. Tja, het kan er ook mee te maken hebben dat ik de knallen niet zo goed meer hoor. Voor een heer van mijn leeftijd is het niet gek dat zijn gehoor het iets laat afweten. In dit geval helemaal niet zo erg dus. Maar ook heer Frodo en de kwajongens, Moppie en Musty, schijnen er nog niet veel last van te hebben. Wij liggen allen nog heel relax op ons favoriete plekje. Voor mijzelf, heer Frodo en Moppie is dat op het bed van de baasjes en Musty kruipt liever in een leeg doosje. Kortom, nog weinig actie hier in Silvolde. Maar het uur der waarheid moet nog komen natuurlijk.

Ach het is maar één nacht, dus laten we hopen dat het snel voorbij is. Wij katers wensen u allen een veilige jaarwisseling en veel geluk in 2014!

Hondentraining



Dag dames en heren, vandaag weer eens een berichtje van uw altijd vrolijke Moppie. Kijk, de weledel gestelde heer Felix is merendeels aan het woord op dit blog, maar dat maakt mij niet minder belangrijk. Sterker nog, waar zouden we zijn zonder ikke, de kleine maar oh zo stoere Moppie. Vandaag had ik weer een buitengewoon belangrijke missie te volbrengen. Top secret hoor! Musty, heer Frodo en de weledel gestelde heer Felix, wisten van niets. Mijn missie was, de honden trainen. Kijk de heer Frodo is daar eigenlijk ook heel goed in, dat moet ik toegeven, maar die was even buitenshuis dus ietwat onbereikbaar voor de baasjes. Maar ik zat zoals gewoonlijk lekker op bed en toen ik het baasje hoorde, kwam ik lekker naar de gang om te zeuren om aandacht. Dat was voor het baasje het teken dat ik mijn geheime missie maar eens moest uitvoeren. Hij nam mij mee naar de woonkamer. In de woonkamer zitten over het algemeen, het vrouwtje, de baas en de vieze vlooiebalen. Tja, zo noemt heer Frodo de honden, persoonlijk vind ik ze best lief, maar ik mag dat vooral niet laten merken aan heer Frodo. Op dit moment waren er maar liefst 6 slobberbakken in de kamer. Maar 5 van de 6 zijn eigenlijk best al wel lief tegen katten. Slechts 1 klein ondeugend monsterhondje wist nog niet hoe je met katten hoort om te gaan. Kijk, en dat was dus mijn taak, om hem dat te leren. Ik mocht bij het baasje op schoot en wat dan zo schattig is, die éne grijze op een wolf lijkende verhaarbak, komt dan direct naast de baas op de bank liggen. Die wolf, ze heet geloof ik Sara, is volgens mij echt stapelgek op mij. Logisch, ik ben natuurlijk ook geweldig. Ik vind haar ook heel lief hoor, maar dat mogen jullie natuurlijk niet doorvertellen. Dan was er nog éne Bas, die is ook best lief, is trouwens al verschillende keren boven geweest, dus die kenden we al een beetje. Hij doet altijd bijzonder vriendelijk tegen ons en heeft veel respect voor de weledel gestelde heer Felix.  Dan is er nog Chloe, zij is een zeer oude wijze hond en komt niet eens voor de katten uit haar mand. Zij is er al heel lang aan gewend dat er katten wonen in huis. Zij is nog ouder dan de weledel gestelde heer Felix, en zij kennen elkaar dan ook al heeeeel goed. Ze vroeg me wel om de groeten te doen aan hem en aan heer Frodo. Dan natuurlijk de kleine Sam, hij is ook wel katten gewend, maar soms, als hij in een ondeugende bui is, wil hij wel eens achter ons aanjagen. Vandaag echter was hij zeer rustig. Tegenwoordig is er nog een hele grote voddebaal.

Zij heet Kira en is Duits of zo. Ze is nog heel jong, dus wil graag spelen. Ik moet haar dus leren dat je met katten niet kan en mag spelen. Kijk, ze is wel lief hoor, maar soms gewoon iets te ruw. Gaat helemaal goed komen, ik heb haar al aardig onder de duim. Maar dan die allerkleinste. Het is net als bij ons katten, de kleinste is het dapperste. Ik ben bij de katers de kleinste maar ohhhhhh, zo stoer. Bij de voddebalen is Moos de kleinste en hij vindt zichzelf dus ook zeer dapper. Hahahaha, dat heb ik hem wel even laten weten. Kijk, bij de honden ben je misschien stoer, maar voor katten zul je ontzag leren hebben. Hij heeft kennis gemaakt met mijn kleine scherpe klauwtjes. Ach, ik was wel voorzichtig hoor, want er kwam geen spetter bloed aan te pas, maar meneertje was wel even geschrokken.... en zo hoort het ook. De missie was geslaagd. Natuurlijk zullen we dit zo af en toe moeten herhalen, maar voor vandaag was het goed. Het vrouwtje heeft nog wat foto's genomen, ik sta er goed op, al zeg ik het zelf.

Tot later dan maar weer en een kopje van Moppie!



Staking?

Tsssss, het is toch verschrikkelijk mensen. Werkelijk waar niet te geloven. U zult wellicht denken waar heeft die weledel gestelde heer Felix het over. Welnu, het gaat over het personeel. U weet wel, die meneer J en mevrouw G. Kijk op meneer J hebben wij katers niet veel aan te merken. Als hij des weekends thuis is, wordt er als vanzelf altijd goed voor ons gezorgd. En ach, als hij in het wilde westen is (hij schijnt daar te werken, geen idee waarom, want volgens mij heeft hij hier als kattenverzorger toch een zeer geschikte positie) dan zorgt dus mevrouw G voor ons. Zij doet dat ook, echter niet met zoveel liefde als dhr J. Maar goed, aan eten en drinken ontbreekt het ons dus niet. Maar, waar ik wel een beetje verontwaardigd over ben is de kwaliteiten van mevrouw G als typiste. Kijk, u begrijpt dat een kat, zelfs één zo geweldig als ik, niet in staat is om te typen en dus verhaaltjes op het blog te zetten. Nee, het bedenken en vertellen is geen probleem, maar voor het typen heb ik dan dus het personeel nodig. Meneer J is niet zo goed in typen, dus helaas kunnen wij voor dit karwijtje geen beroep op hem doen. Mevrouw G is er echter zeer bedreven in. Maar, u gelooft mij niet, zij was laatst volgens mij gewoon aan het staken. Ja, ik hoor u schrikken. Niet te geloven toch, dat personeel van tegenwoordig. Natuurlijk had ik verhalen genoeg, maar niemand die het voor mij wilde noteren. Dus vandaar dat wij zomaar een half jaar uit de ether zijn geweest. Niet te volgen. Gewoon ruis. Geen woord op het blog. Tja, en om nu al die verhalen die er in die tijd zijn geweest alsnog te vertellen, pfff, daar heeft een oudere kater zoals ik geen puf meer in. Nee, die prachtige verhalen zijn verloren voor altijd.
Maar ik geloof lieve mensen, dat de staking ten einde is. Nee, ik heb nergens aan toegegeven. Ik vind persoonlijk dat staken eigenlijk een vorm van chantage is en bij mij valt er niets te chanteren. Wat je ook wilt, je krijgt het niet voor elkaar op deze lage manier.
Waarom mevrouw G nu wel weer achter haar rammelkastje zit, ik heb geen idee, maar ik profiteer er maar van. Het is inmiddels alweer winter en van winter houden wij katten niet zo zeer. Vandaar dat we de meeste tijd van ons buitengewoon zinvolle leven doorbrengen op het grote bed van meneer J en mevrouw G. Verder houden wij ons bezig met eten en het vervolgens deporteren van dit eten in de kattenbak. Een enkel keertje nemen wij toch de moeite om nog even een frisse neus te gaan halen. Deze tijd van het jaar is voor ons zeker niet favoriet. Naast de vervelende koude begint ook al het geknal op gang te komen. Kent u dat? Die vreemde gewoonte van den mens? Het schijnt dat ze het uitbundig vieren van het verloren jaar doen door rare creaties weg te gooien die enorm piepen en knallen en soms zie je allerlei vuur eruit komen. Wij katten vinden het werkelijk walgelijk, maar wie houdt er rekening met ons? Nee, in deze barre tijden, kunnen wij beter ons heil zoeken op het bed. Ach de jonkies willen nog wel eens grappig doen en kruipen in een doos of tas of zo, maar daar zijn de heer Frodo en ik, de weledel gestelde heer Felix toch werkelijk iets te oud voor.
Hoe dan ook, wij zullen hopen dat deze vreemde maand december maar snel voorbij gaat.
Ik groet u, beste lezer en wens u fijne feestdagen en hoop dat u zich verre zult houden van dat vreemde gebruik!