Staking?

Tsssss, het is toch verschrikkelijk mensen. Werkelijk waar niet te geloven. U zult wellicht denken waar heeft die weledel gestelde heer Felix het over. Welnu, het gaat over het personeel. U weet wel, die meneer J en mevrouw G. Kijk op meneer J hebben wij katers niet veel aan te merken. Als hij des weekends thuis is, wordt er als vanzelf altijd goed voor ons gezorgd. En ach, als hij in het wilde westen is (hij schijnt daar te werken, geen idee waarom, want volgens mij heeft hij hier als kattenverzorger toch een zeer geschikte positie) dan zorgt dus mevrouw G voor ons. Zij doet dat ook, echter niet met zoveel liefde als dhr J. Maar goed, aan eten en drinken ontbreekt het ons dus niet. Maar, waar ik wel een beetje verontwaardigd over ben is de kwaliteiten van mevrouw G als typiste. Kijk, u begrijpt dat een kat, zelfs één zo geweldig als ik, niet in staat is om te typen en dus verhaaltjes op het blog te zetten. Nee, het bedenken en vertellen is geen probleem, maar voor het typen heb ik dan dus het personeel nodig. Meneer J is niet zo goed in typen, dus helaas kunnen wij voor dit karwijtje geen beroep op hem doen. Mevrouw G is er echter zeer bedreven in. Maar, u gelooft mij niet, zij was laatst volgens mij gewoon aan het staken. Ja, ik hoor u schrikken. Niet te geloven toch, dat personeel van tegenwoordig. Natuurlijk had ik verhalen genoeg, maar niemand die het voor mij wilde noteren. Dus vandaar dat wij zomaar een half jaar uit de ether zijn geweest. Niet te volgen. Gewoon ruis. Geen woord op het blog. Tja, en om nu al die verhalen die er in die tijd zijn geweest alsnog te vertellen, pfff, daar heeft een oudere kater zoals ik geen puf meer in. Nee, die prachtige verhalen zijn verloren voor altijd.
Maar ik geloof lieve mensen, dat de staking ten einde is. Nee, ik heb nergens aan toegegeven. Ik vind persoonlijk dat staken eigenlijk een vorm van chantage is en bij mij valt er niets te chanteren. Wat je ook wilt, je krijgt het niet voor elkaar op deze lage manier.
Waarom mevrouw G nu wel weer achter haar rammelkastje zit, ik heb geen idee, maar ik profiteer er maar van. Het is inmiddels alweer winter en van winter houden wij katten niet zo zeer. Vandaar dat we de meeste tijd van ons buitengewoon zinvolle leven doorbrengen op het grote bed van meneer J en mevrouw G. Verder houden wij ons bezig met eten en het vervolgens deporteren van dit eten in de kattenbak. Een enkel keertje nemen wij toch de moeite om nog even een frisse neus te gaan halen. Deze tijd van het jaar is voor ons zeker niet favoriet. Naast de vervelende koude begint ook al het geknal op gang te komen. Kent u dat? Die vreemde gewoonte van den mens? Het schijnt dat ze het uitbundig vieren van het verloren jaar doen door rare creaties weg te gooien die enorm piepen en knallen en soms zie je allerlei vuur eruit komen. Wij katten vinden het werkelijk walgelijk, maar wie houdt er rekening met ons? Nee, in deze barre tijden, kunnen wij beter ons heil zoeken op het bed. Ach de jonkies willen nog wel eens grappig doen en kruipen in een doos of tas of zo, maar daar zijn de heer Frodo en ik, de weledel gestelde heer Felix toch werkelijk iets te oud voor.
Hoe dan ook, wij zullen hopen dat deze vreemde maand december maar snel voorbij gaat.
Ik groet u, beste lezer en wens u fijne feestdagen en hoop dat u zich verre zult houden van dat vreemde gebruik!